Stanisław Stasiaczek (ur. 18 września 1885, zm. 4 lutego 1928) – chorąży piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari. Urodzony w Krysowicach (pow. mościski), syn Michała. Służył w armii austro-węgierskiej. Jako żołnierz odrodzonego Wojska Polskiego brał udział, w szeregach 14 pułku piechoty, w wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1921. Na mocy rozkazu L. 1222 wydanego w dniu 9 września 1920 roku przez Ministra Spraw Wojskowych – gen. por. Kazimierza Sosnkowskiego – został zatwierdzony (jako zastępca oficera byłej armii zaborczej) w stopniu chorążego w piechocie. Za wykazane w trakcie wojny polsko-sowieckiej męstwo, chorąży Stanisław Stasiaczek z 14 pułku piechoty 4 Dywizji Piechoty odznaczony został 23 kwietnia 1921 r. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari s także Krzyżem Walecznych.
Stanisław Stasiaczek urodził się 18 września 1885 w miejscowości Krysowice (powiat mościski), jako syn Michała. Służył w armii austro-węgierskiej. Będąc żołnierzem odrodzonego Wojska Polskiego brał udział, w szeregach 14 pułku piechoty, w wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1921. We wrześniu 1920 został zatwierdzony w stopniu chorążego w piechocie. Za wykazane w trakcie wojny polsko-sowieckiej męstwo odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych. Po zakończeniu działań wojennych nadal pełnił służbę w 14 pułku piechoty, dyslokowanym do Włocławka. W okresie od 12 grudnia 1921 r. do 12 maja 1922 r. uczestniczył w III. kursie w Centralnej Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 1 w Chełmnie, który ukończył z lokatą 22/240. Zmarł w wyniku choroby 4 lutego 1928. Żonaty z Marią z domu Marek. 6 stycznia 1924 z ich związku narodził się syn Tadeusz, a 18 lipca 1927 przyszedł na świat syn Edmund Marian (zmarł w młodości na gruźlicę kości).
Stanisław Stasiaczek urodził się 18 września 1885 w miejscowości Krysowice (powiat mościski), jako syn Michała. Służył w armii austro-węgierskiej. Będąc żołnierzem odrodzonego Wojska Polskiego brał udział, w szeregach 14 pułku piechoty, w wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1921. We wrześniu 1920 został zatwierdzony w stopniu chorążego w piechocie. Za wykazane w trakcie wojny polsko-sowieckiej męstwo odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych. Po zakończeniu działań wojennych nadal pełnił służbę w 14 pułku piechoty, dyslokowanym do Włocławka. W okresie od 12 grudnia 1921 r. do 12 maja 1922 r. uczestniczył w III. kursie w Centralnej Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 1 w Chełmnie, który ukończył z lokatą 22/240. Zmarł w wyniku choroby 4 lutego 1928. Żonaty z Marią z domu Marek. 6 stycznia 1924 z ich związku narodził się syn Tadeusz, a 18 lipca 1927 przyszedł na świat syn Edmund Marian (zmarł w młodości na gruźlicę kości).
up
up
